Czy ja też #nieNarzekam? Na życie raczej nie, biorę je takie jakim jest, jednak na dni – zdarza mi się, chociażby dziś. Troyann zainspirował mnie swoim wpisem i uświadomił, że także jestem w grupie szczęściarzy, którzy robią to co lubią, po prostu.
Będąc nastolatką nigdy nie wiedziałam, w którą stronę mam podążać. Tysiąc pomysłów na minutę, ilu znajomych tyle uczuć, ile humorów, tyle planów, a wszystko potoczyło się zupełnie inaczej.
Kiedy przyjechałam na studia marzyłam o karierze dziennikarki prasowej, wydawało mi się ze to przecież jest tak proste, wystarczy tylko pisać… jednak pisać trzeba umieć, nie wyróżniałam się z tłumu, bo teksty przeczytane kilka miesięcy później bardziej śmieszyly, niż powalały na kolana. Jednak cały czas wierzyłam, że mi się uda.
Studiując dziennie, a nawet już w liceum szukałam dodatkowych zajęć. Nie tylko aby się utrzymać, ale by zdobyć doświadczenie. Pamiętam moją pracę kasjerki w Tesco. Wracałam do brata do akademika, kiedy zaczepił mnie przystojny, wysoki chłopak, chciał się umówić na kawę, odmówiłam. Za kilka dni ten sam chłopak stał w kolejce przy mojej kasie, chciałam zapaść się pod ziemie. Dlaczego o tym piszę? W tamtym momencie czułam żażenowanie, dziś jestem dumna z tego, że dzięki tej pracy nauczyłam się współpracy z ludźmi. Bywa, że niekiedy wstydzimy się zajęć, jakie wykonujemy, jednak zawsze one nas kształcą, uczą, uczą życia.
Po przygodach kasjerki, hostessy, sprzedawczyni w sklepie odzieżowym czy staniu za ladą z mięsem (serio :)) mogę być dumna z tego, że wzięłam to wszystko na swoje barki i nie mówiłam, że nie dam rady. Radę dawałam, chociaż gorszych dni było wiele.
Wracając do dziennikarskich marzeń, trafiłam na staż do serwisu dziennikarstwa obywatelskiego, podłapałam temat, jednak nie na tyle aby iść w to dalej. Za jakiś czas zaczęła inspirować mnie fotografia. Udało się, dostałam się na staż do jednego z bardziej poczytnych dzienników w kraju. Nauczyłam się wiele, jednak po raz kolejny dopadła mnie rzeczywistość i zdałam sobie sprawę, ze fotoreporterem w ogólnopolskiej gazecie nie można zostać od tak.
Po kilku miesiącach działałam już na pełnych obrotach, 7 dni w tygodniu. Staż w agencji interaktywnej, w weekendy praca w sklepie z naczyniami i jeszcze na dodatek studia – mieszanka wybuchowa. W agencji, później już na umowie, liznęłam trochę wielkiego świata, wielkich marek. Jednak ile można „szeptać”? Po roku zaczęłam się rozglądać za czymś nowym, sama nie wiedziałam gdzie iść dalej.
W międzyczasie zaczęłam prowadzić blog i w zasadzie dzięki niemu trafilam do branży – obsługa social małych i średnich przedsiębiorstw. Kilkanaście osób w dziale, później kilkadziesiat. Po kilku miesiącach awans na lidera zespołu, wszystko się kręciło. Po dłuższym czasie zaczęłam się dusić, rozglądać dookoła. Poznawałam nowych ludzi.
Blog się dalej kręcił, kręci cały czas. Niesamowite uczucie kiedy ktoś zaczyna cię zauważać, jeszcze przyjemniejsze – kojarzyć. W zamyśle „bazylia” miała być pamiętnikiem, książką kulinarną, tak dla siebie, jak wszystkie dotychczasowe blogi ( od 2008 roku prowadziłam blog na sunsilk.pl; to tam stawiałam pierwsze kroki pisząc o codzienności). Teraz #nieNarzekam, jednak blog oraz cały etat to sporo wyrzeczeń i rezygnacja z czasu dla siebie.
Wracając do pracy, przeniosłam się, zmieniłam firmę, jestem managerem działu, też w MŚP. Dobrze mi, choć wiadomo że zawsze bywają gorsze i lepsze dni.
Czy mogłam zrobić cos inaczej, lepiej? Nie wiem. W życiu ciężka praca i szczęście mają decydujące role. Trzeba iść do przodu malutkimi kroczkami, nie mierzyć za wysoko, próbować, a uda się znaleźć to co sprawia satysfakcję. Niesamowite w tym wszystkim jest to, ze mimo zmęczenia jestem szczęsliwa, spełniona w życiu, tym zawodowym.
Blog rozszerza horyzonty i daje możliwości, jest miejscem, które jest całkowicie moje. Nie ważne czy jestem na 5 czy na 186 miejscu w hash.fm, ważne że mam tu Was, ludzi którzy są tutaj.
6 komentarzy
EmilyImagination
18/07/2014 at 11:47Dopiero teraz zobaczyłam ten wpis. Jest świetny! Masz absolutną rację 🙂
Kasia Nowakowska
20/07/2014 at 19:34A widzisz, zaglądaj częściej 😉
Ola
18/06/2014 at 08:38inspirująca historia! fajnie czasem poukładać sobie tak w głowie prioytety:)
Karmel-itka.
18/06/2014 at 06:24Kasiu, zainspirowałaś mnie do napisania podobnego postu! Mam bardzo podobnie – od 4 lat pracuję w sklepie rodziców. nauczyło mnie to otwartości, życzliwości i wytrwałości, a także tego, że nie należy przejmować się gadaniem tych, którzy nie mają o niczym pojęcia i niczego nie wiedzą.
Dziś spełniam swoje marzenia – złożyłam aplikację na wymarzone studia, piszę dla portalu internetowego (chcę kiedyś pisać w gazecie, choć nie idę na dziennikarstwo) – pisanie przychodzi mi łatwo, ale też nie powala, jednak piszę, bo lubię. Tak samo z blogiem – realizuję się podczas jego prowadzenia. Zaczęłam też rozglądać się za lokalem – chcę otworzyć własne miejsce i połączyć studia z pielęgnowaniem go.
Wiesz, często idąc rano do pracy, ledwo żywa i niewyspana, narzekam i marudzę. Że mi źle, że nie dobrze. Ale czytając takie pozytywne wpisy uświadamiam sobie, że jestem szczęśliwym człowiekiem.
Dziękuję – dodałaś mi energii na cały dzień!
Nieśka
17/06/2014 at 20:20Dokładnie, nie chodzi w życiu o dążenie do „nie-wiadomo-jakich” wydumanych ideałów, ale do ciągłego, małego przekraczania siebie. Przynajmniej tak mi się wydaje. 🙂
Co innego narzekanie (bezsensowne faktycznie), a co innego np. depresja.
(o, wykorzystałam miejsce na antenie do poruszenia ważnego problemu społecznego! 😀 drugi to ten, który poruszyłaś – za mało dobrych spojrzeń (wdzięczności, doceniania) i dobrych wiadomości w otoczeniu, w mediach, a fajnie się dzielić dobrym).
Pozdrawiam! 🙂
Kasia Nowakowska
17/06/2014 at 20:47Dziękuję za pozytywny odbiór! 🙂 Dokładnie, im więcej swoich maleńkich granic przekroczymy, tym będziemy silniejsi. Dzielić dobrym powinniśmy się zdecydowanie częściej, potwierdzam – to nie jest trudne 🙂 Prawda?