Wspieram.to – Rozmowa z Łukaszem Walczyńskim, Diabetycy na Mistrzostwach Europy

Łukasz Walczyński: Zachorowałem w 1995 roku, wtedy były jeszcze inne czasy. Przede wszystkim sklepy nie były tak zaopatrzone jak dzisiaj. A ja byłem jeszcze dzieckiem. Dieta, którą wtedy nakazywali na pewno była dla mnie szokiem. Moi rodzice gotowali wtedy specjalnie dla mnie. Szkoda, że cała rodzina nie zaczęła się odżywiać w „nowy sposób”. Czułem się wtedy trochę „wyobcowany” – słyszałem ciągle „tego nie możesz”, lub „To jest tylko dla Łukasza” itd…

Łukasz: Myślę, że każdy nastolatek z cukrzycą ma coś na sumieniu. Ja na pewno miałem. Moim grzeszkiem od zawsze były lody. Bez względu na porę roku i okoliczności.  

Łukasz: Zaczynałem od stanowiska kelner – barman. Wraz ze zbieranym doświadczeniem zawodowym, awansowałem jako kierownik / manager restauracji. Zarządzałem również małym hotelikiem. Jako nastolatek zresztą wybrałem kształcenie w zawodzie kelner, co w tamtych czasach było nie do pomyślenia. Człowiek z cukrzycą – praca w nocy, praca z jedzeniem. Pamiętam jaki bój toczyłem z lekarzem medycyny pracy, który widział mnie raczej w zawodzie krawca. Mówił wtedy: „Będziesz siedział sobie w pracowni, z dala od ludzi, stresów i będziesz szył”. Jednak ja od zawsze byłem uparty i dążyłem do postawionych sobie celów. Udało mi się skończyć szkołę kelnerską i przepracować jeszcze w gastronomii 13 lat.

Łukasz: Piłka zaczęła się od Diaeuro 2012 – gdzie z braku zawodników musiałem grać. Wtedy uświadomiłem sobie, że mam fatalną kondycję fizyczną, którą zaniedbywałem przez ostatnie 12 lat. Od 3 lat regularnie grywam raz w tygodniu przez 1,5h. Moja aktywność to również rower i basen przynajmniej raz w tygodniu.

Łukasz: Jeśli chodzi o Reprezentację Diabetyków – to każdy zawodnik trenuje indywidualnie. Większość gra w swoich lokalnych klubach. Zawodnicy są z całej Polski, co jest dużym utrudnieniem we wspólnych treningach. Wszyscy razem spotykają się na selekcjach, meczach pokazowych i turniejach. W tym roku udało się to kilka razy. Przed wyjazdem na Węgry planujemy również 3 dniowe zgrupowanie, aby dopracować wspólną strategię gry.

Łukasz: W moim przypadku słowo dieta nie istnieje. Jem wszystko na co mam ochotę. Oczywiście nie przesadzając z ilością, muszę też odpowiednio dopasowywać dawki insuliny. Myślę, że jest to raczej zdrowe odżywianie a nie jakaś specjalna dieta.

Łukasz: Diaeuro jest dosyć młodą inicjatywą. W tym roku będzie dopiero 3 edycja. Myślę, że problemy wynikają głównie z tego, że mistrzostwa są rozgrywane w innych krajach. Nie ma też bezpośrednich relacji w telewizji publicznej. To wszystko się składa na to, że sponsorzy w Polsce nie są zainteresowani finansowaniem. Trochę jednak mam żal do koncernów farmaceutycznych, na których leki i wyroby medyczne ludzie chorzy na cukrzycę są skazani. Każda firma ma politykę dotyczącą społecznej odpowiedzialności biznesu, jednak najczęściej są to tylko puste frazesy a nie czyny.

Łukasz: Od kilkunastu lat jestem społecznikiem. Zacząłem poświęcać mój czas innym ludziom, którzy są bardziej potrzebujący – to mnie uszczęśliwia. W przypadku Diaeuro, miałbym dużą satysfakcję, jeśli uda nam się pojechać. Zawodnicy mogą grać z orzełkiem na piersi. Jest to dla nich duże przeżycie i wzruszenie – grać w Reprezentacji Polski. Myślę, że to mnie właśnie motywuje do działania i poszukiwania finansów na wyjazd. Ważne jest również wyznaczanie sobie realnych celów i dążenie do ich realizacji. W tym roku na Węgrzech chcemy stanąć na podium. Wierzę, że nam się uda.

Łukasz: Lody, lody i jeszcze raz lody.
Kasia: No tak, te małe pokusy z młodości 😉 

Więcej o akcji znajdziecie na stronie Diaeuro.com.pl oraz Wspieram.to.